چرا وقتی با یک دستگاه نظارتی در جیب خود راه می روید باید نگران شناسه دیجیتال خود باشید؟

برای پاسخ به این سوال با مهندس مصطفی لاری لواسانی رئیس هیئت مدیره شرکت سالار بر خط ایرانیان به گفتگو اجمالی پرداخته ایم که در ادامه نظرات ایشان را مرور می کنیم. ایشان پس از مرور سوال و اشاره به اهمیت موضوع صیانت از اطلاعات کاربران خاطر نشان کردند:

تلفنی که با خود حمل می‌کنید جریان ثابتی از داده‌های بسیار شخصی درباره شما تولید و نشر  می‌کند.  این منبع اطلاعاتی بسیار غنی تر از کارت شناسایی، پاسپورت یا سایر اسناد رسمی است.

برای مثال شما یک کارمند اداری جوان در آمریکا هستید. وقتی زنگ ساعت ۶ صبح به صدا در می‌آید، همان کاری را می‌کنید که بیشتر مردم انجام می‌دهند: تلفنتان را برمی‌دارید. شما رسانه های اجتماعی خود را بررسی می کنید. به تقویم خود نگاه می کنید، چند پیام را ارسال می کنید، از رختخواب بیرون می روید و صبحانه خود را میل می کنید. همانطور که آماده رفتن  به سمت محل کار می شوید، گوشتان را، با برنامه پخش موسیقی مورد علاقه خود از گوشی هوشمندتان نوازش می دهید.

در طول روز، صدها تعامل کوچک انجام می‌دهید. هر کدام به دقت توسط تلفن شما ردیابی شده و در مزرعه سرورهای دور ذخیره می‌شوند. تلفن شما می داند که چه مسیری را برای رسیدن به محل کار طی کرده اید. می داند که زمانی که قرار بود در یک کنفرانس تلفنی باشید، 15 دقیقه را صرف مطالعه درباره سیاست و «لایک کردن» عکس های آخر هفته دوستان خود کرده اید. و همینطور می داند وقتی که به قرار ملاقات بعد از ساعت کاری می روید با چه کسی قرار دارید.

هر اطلاعات و داده شما به پرونده دیجیتالی گسترده ای اضافه می شود که درک آن برای اکثر مردم دشوار است. و این تنها تلفن شما نیست که این اطلاعات را تولید و نشر می دهد. ماشین شما، ساعت هوشمند شما، برنامه تناسب اندام شما، وحتی دستگاه خود پردازی که کارت اعتباری و یا نقدی  خود را برای خرید یک فنجان قهوه می‌کشید، همه اطلاعات مربوط به شما را به دفتر مرکزی ارسال می‌کنند، جایی که می‌توان آن‌ها را جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل کرد.

رئیس هیئت مدیره  شرکت سالار بر خط ایرانیان  در ادامه خاطر نشان کردند که این اشراف اطلاعاتی تنها معطوف به چند کشور خاص نبوده و تقریبا در حال حاضر تمامی دولت ها و سازمان های ملل مختلف اقدام به این امر می کنند.

مهندس مصطفی لاری لواسانی در ادامه افزود : حال تصور کنید که یک کارمند اداری جوان در چین هستید. شما یک روال صبحگاهی مشابه دارید. اما در راه رفتن به محل کار، از کنار یک سری دوربین های نظارتی مجهز به نرم افزار تشخیص چهره رد می شوید. دوربین ها حضور شما را در پایگاه داده ای که با یک پست پلیس محلی به اشتراک گذاشته شده است ثبت می کنند. در هفته گذشته، ماموران مردی را پس از اینکه دوربین‌ها او را در میان جمعیت دیدند، با حکم قضایی بازداشت کردند.

در چند سال آینده ، دولت ها و سازمان های دولتی می‌خواهند دوربین‌های نظارتی شهر شما را در سیستمی ادغام کند که انواع فعالیت‌های آنلاین و آفلاین را ردیابی می‌کند، تا به افرادی که رفتارهای اجتماعی مطلوبی دارند پاداش دهند و سایر افرادی را که کارهای مخرب  انجام می‌دهند مجازات کنند.

مهندس مصطفی لاری لواسانی در ضمینه بررسی تاریخی اطلاعات هوییتی به این مبحث اشاره کردند که:از لحاظ تاریخی و قبل از عصر دیجیتال، دولت ها با استفاده از انگشت شماری در نشانگرهای رسمی شهروندان خود را شناسایی می کردند: شناسنامه، کارت ملی، گذرنامه، گواهی تولد و فوت، شماره تامین اجتماعی و امثال این مدارک. در برخی کشورها، مجموعه ای از اثر انگشت ها هستند که حتی در پرونده پلیس مخفی ثبت شده است.

وی در ادامه افزود: وقتی نمی‌توانید بدون نشان دادن نوعی شناسه مورد تایید دولت ها سوار هواپیما شوید، و یا حساب بانکی باز کنید، و یا وام بگیرید  و یا حتی درخواست بازپرداخت مالیات را بدهید، این قدرت دولت ها و سازمان ها را نشان می دهد.

هویت دیجیتالی شما،  مجموع تمام اطلاعات شخصی درباره شما  است که شرکت‌ها و دولت‌ها می‌توانند دسترسی داشته باشند و بسیار غنی‌تر و شخصی‌تر از هر سند کاغذی است.

مهندس مصطفی لاری لواسانی خاطر نشان کرد:

 این امر لزوما چیز بدی نیست.

در هند، میلیون‌ها شهروند فقیرکه هرگز گواهی تولد کاغذی برایشان صادر نشده، از شناسنامه‌های دولتی مبتنی با اثر انگشت و اسکن چشم‌شان برای دسترسی به مزایای دولتی و افتتاح حساب‌های بانکی استفاده می‌کنند.

اما  همچنین هویت دیجیتال می تواند در دستان افراد اشتباهی و بدون بررسی و تعادل مناسب، یک سلاح قدرتمند باشد.

 بسیاری از آمریکایی‌ها وقتی متوجه شدند که عوامل سیاسی ، از اطلاعات شخصی به‌دست‌آمده نامناسب، برای هدف قرار دادن میلیون‌ها رای‌دهنده با تبلیغات سیاسی در طول رقابت‌های ریاست‌جمهوری ۲۰۱۶ استفاده کرده‌اند، دچار مشکل شدند.

 در کشورهای اقتدارگرا که می‌خواهند جمعیت‌های ناآرام را کنترل کنند یا مخالفان را از بین ببرند، خطرات حتی بیشتر هم است.

در ادامه  برخی از سوالات بزرگی را که دولت ها، شهروندان و شرکت ها با این شکل جدید و قدرتمند هویت،  دست و پنجه نرم می کنند را از ایشان پرسیدیم و مورد بررسی قرار دادیم کهدر ذیل به آنها میپردازیم:

هویت دیجیتال شما متعلق به چه کسی است؟

مهندس مصطفی لاری لواسانی گفتند:  اگر بخواهیم ساده توضیح بدهیم، عکس شما و یا موقعیت جغرافیایی شما. و حتی آهنگ مورد علاقه شما که امروز صبح از خواب بیدار شده اید و آن را تکرار کرده اید. تکه‌های اطلاعاتی که توسط برنامه‌ها تولید میشود و شما در زندگی روزمره به آن‌ها تکیه می‌کنید، ممکن است که  بخشی از هویت رسمی شما مانند شماره شناسایی دولتی یا اسکن عنبیه در پرونده با گشت مرزی نباشد. اما از برخی جهات، آنها حتی قدرتمندتر هستند. شرکت‌ها یا دولت‌هایی که می‌توانند به اندازه کافی به آنها دسترسی داشته باشند، نه تنها می‌توانند اطلاعات شما را کنار هم بگذارند، بلکه می‌توانند اطلاعات ارزشمندی درباره وابستگی‌های سیاسی و ترجیحات و علاقه مندی  مصرفی  شما به دست آورند.

هویت دیجیتال شما متعلق به چه کسی است؟ و این مالکیت چه حقوقی را اعطا می کند؟

ایشان فرمودند: پاسخ تا حد زیادی به محل زندگی شما بستگی دارد. در ایالات متحده، شرکت ها معمولاً اطلاعات شخصی کاربران خود را کنترل می کنند. شرایط خدمات بسیاری از وب‌سایت‌ها بیان می‌کند که وقتی حساب خود را باز می‌کنید، به شرکتی که آن را اداره می‌کند اجازه می‌دهید تا داده‌های شخصی شما را جمع‌آوری کند و از آن سود ببرد. در اروپا، تنظیم‌کننده‌ها تلاش کرده‌اند آنچه را که به‌عنوان عدم تعادل قدرت بین مصرف‌کنندگان و شرکت‌های اینترنتی بزرگ می‌دانند، با کنترل بیشتر افراد بر روی داده‌های شخصی‌شان تصحیح کنند.

حتی کشور  چین نیز در حال بررسی سیاست‌هایی است که وب‌سایت‌ها را ملزم می‌کند تا قبل از استفاده از اطلاعات شخصی‌شان رضایت کاربر را جلب کنند. اگرچه خود دولت برای محافظت از نظم عمومی و امنیت ملی، آزادی عمل گسترده‌ای برای جاسوسی از شهروندان دارد.

آیا باید حق داشته باشید که فراموش شوید؟

جواب مهندس مصطفی لاری لواسانی به این شکل بود، فرض کنید پنج سال پیش شما را به خاطر یک جرم کوچک دستگیر کرده اند. روز بعد، عکس شما در یک وب سایت خبری محلی ظاهر شد. جریمه ای پرداخت کرده اید و در نهایت آن را فراموش کردید. اما اینترنت این کار را نمی کند.  اکنون می‌خواهید برای یک شغل جدید درخواست دهید، و هر زمان که شخصی نام شما را تایپ کند، عکس شما همچنان در بالای نتایج یک موتور جستجوی محبوب ظاهر می‌شود.

آیا باید حق درخواست حذف عکس و نتایج جستجو را داشته باشید؟ اتحادیه اروپا چنین فکر می‌کند.

قوانین حفاظت از داده‌ها شامل «حق فراموش شدن» می‌شود که به افراد اجازه می‌دهد تا از وب‌سایت‌ها بخواهند اطلاعات شخصی قدیمی را حذف کنند یا اجازه ندهند دیگران ببینند.

 اما حق فراموشی در کجا از مرز خفه کردن آزادی بیان عبور می کند؟

اگر فردی که از یک سایت رسانه اجتماعی می خواهد اطلاعات شرم آور را حذف کند، یک سیاستمدار باشد که برای منصب ملی شرکت می کند، آنوقت چه؟

 ایشان توضیح دادندکه: قوانین اتحادیه اروپا به وب‌سایت‌ها اجازه می‌دهد تا درخواست‌هایی را که آزادی بیان را خفه می‌کنند یا خلاف منافع عمومی هستند، رد کنند. این موضوع که آیا افراد باید بر هویت مجازی خود کنترل داشته باشند، همیشه واضح نیست.

جوامع باید مرز بین حریم خصوصی و امنیت را از کجا داشته باشند؟

اطلاعاتی که مردم به طور داوطلبانه در مورد خودشان به صورت آنلاین ارائه می کنند، تازه شروع کار است. در تعداد فزاینده ای از شهرها در سراسر جهان، فقط رانندگی در خیابان یا نشان دادن صورت خود می تواند، منجر به جمع آوری اطلاعات شخصی شما به طور غیرارادی توسط رایانه شود.

مقامات چینی با اشتیاق از فناوری تشخیص چهره برای نظارت عمومی استقبال کرده اند. حتی برخی از شهرها نرم افزار “تشخیص راه رفتن” را آزمایش کرده اند که می تواند افراد را بر اساس نحوه راه رفتن آنها شناسایی کند. در شهر سونگدو کره جنوبی، نمونه اولیه «شهر هوشمند» در نزدیکی بندر شلوغ اینچئون، شبکه‌ای از دوربین‌های امنیتی می‌توانند پلاک‌های خودرو را بخوانند تا به‌طور خودکار هنگام پارک کردن خودروهای متقلبان مالیاتی به مقامات هشدار دهند.

در پاکستان، شرکت‌های چینی به مقامات کمک می‌کنند تا «شهرهای امن» را با دوربین‌های نظارتی بسازند که می‌تواند افراد را در فهرست‌های نظارتی ردیابی کند. چنین فناوری‌هایی پتانسیل این را دارند که مردم را از تروریست‌ها و سایر تهدیدات امنیت عمومی در امان نگه دارند، اما بدون کنترل‌های مناسب، می‌توان آن‌ها را به راحتی علیه جمعیت‌ها نیز معطوف کرد.

چگونه شهروندان می توانند اطمینان حاصل کنند که وقتی این فناوری ها گسترده شدند، محدودیت هایی در مورد کارهایی که دولت ها می توانند با اطلاعاتی که جمع آوری می کنند انجام دهند وجود دارد؟

مهندس مصطفی لاری لواسانی در پایان گفتند: این سوالی است که هنوز به آن پاسخ داده نشده و برای اطمینان بخشیدن به صیانت اطلاعات افراد هنوز راه حل مناسبی تبیین و به صورت قانون در نیامده است.

توجه! این مطلب یک رپورتاژ آگهی است و محتوای آن توسط تبلیغ دهنده نگارش شده است.
آی تی جو مسئولیتی در قبال صحت و سقم محتوای تبلیغاتی ندارد.